Zostało zatwierdzone przez Kościół mocą Breve Apostolskiego <> Jana XXIII 24 listopada 1960 roku. Posiada własną duchowość, specyficzne cele działania i metodologię. Zasadnicze zręby duchowości i celów działania są określone w Orędziu z Lourdes i Fatimy.

Metodologia apostolatu opiera się natomiast na dwóch zasadach:

• chory jest podmiotem działania;
•  apostolat wśród chorych prowadzony jest przez chorych.

Pierwsze Centrum Ochotników Cierpienia powstało w Rzymie w 1947 roku z inicjatywy Sługi Bożego Prałata Luigiego Novarese (1914-1984). Jego zamiarem było rozwijanie apostolatu osób cierpiących przez dowartościowanie ich niezastąpionej roli w Kościele i w społeczeństwie. Do realizacji tego celu Centrum Ochotników Cierpienia włącza zarówno osoby zdrowe jak i chore.

W dziele Centrum Ochotników Cierpienia uczestniczą członkowie międzynarodowego Stowarzyszenia wiernych: Cisi Pracownicy Krzyża, zatwierdzeni przez Papieską Radę d.s. Świeckich Dekretem z dnia 17 maja 2001 roku.

Art.1 – Konstytucja

Centrum Ochotników Cierpienia (COC) jest stowarzyszeniem diecezjalnym, skonfederowanym na szczeblu krajowym i międzynarodowym z publiczną konfederacją o nazwie „Konfederacja Cichych Pracowników Krzyża i Centrum Ochotników Cierpienia” (KPK, kan. 313). W jego skład wchodzą wierni, należący do sekcji świeckich (Ochotnicy Cierpienia, Bracia i Siostry Chorych) oraz duchownych (Maryjna Liga Kapłanów), którzy pragną prowadzić wspólne dzieło apostolskie.

Your Content Goes Here