Art.1 – Konstytucja
Centrum Ochotników Cierpienia (COC) jest stowarzyszeniem diecezjalnym, skonfederowanym na szczeblu krajowym i międzynarodowym z publiczną konfederacją o nazwie „Konfederacja Cichych Pracowników Krzyża i Centrum Ochotników Cierpienia” (KPK, kan. 313). W jego skład wchodzą wierni, należący do sekcji świeckich (Ochotnicy Cierpienia, Bracia i Siostry Chorych) oraz duchownych (Maryjna Liga Kapłanów), którzy pragną prowadzić wspólne dzieło apostolskie.
Art. 2 – Cele
Centrum Ochotników Cierpienia realizuje charyzmatyczną wizję księdza prałata Luigiego Novarese, według której cierpienie złożone w ofierze przez człowieka chorego jest uczestnictwem w paschalnym misterium Chrystusa i czyni go apostołem, to znaczy przykładem i proroczym znakiem pomagającym odkryć wartość wszelkich form cierpienia obecnych w ludzkim życiu.
Realizując swoje cele, Centrum Ochotników Cierpienia podejmuje wezwanie do modlitwy i pokuty, stanowiące element duchowości maryjnej, która odwołuje się objawień w Lourdes i Fatimie; uznaje przy tym, że są to dla stowarzyszenia miejsca i objawienia charyzmatyczne.
Wszyscy członkowie (Ochotnicy Cierpienia, Bracia Chorych, Maryjna Liga Kapłanów) odgrywają rolę aktywnych podmiotów, ofiarowując swoje życie duchowe oraz działalność, która jest jego konsekwencją, jako dar i bogactwo dla Kościoła i społeczeństwa.
Stowarzyszenie realizuje swoje cele przede wszystkim poprzez działalność rozległej i rozbudowanej sieci małych grup („grup przewodnich”).
Stowarzyszenie przeprowadza ćwiczenia duchowe (rekolekcje), organizuje konferencje studyjne, zjazdy i pielgrzymki, prowadzi działalność wydawniczą, formacyjną, rekreacyjną, rehabilitacyjną i społeczno – kulturalną oraz podejmuje wszelkie inne inicjatywy, które mogą przyczynić się do promocji osób cierpiących. Celem COC nie jest osiągnięcie zysku.
Art. 6 – Założenia pastoralne
Metodologia pastoralna COC polega na „obecności towarzyszącej” i prowadzącej do zbawienia, opisanej w ewangelicznej relacji o uczniach z Emaus (Łk 24, 13-35). Założyciel, prał. Luigi Novarese, uznał tę obecność za szczególną misję ludzi cierpiących: „docierać do chorego przez chorego z pomocą zdrowego brata”. Orędzie Maryi z Lourdes i Fatimy pozwala w nowy i oryginalny sposób odczytać tę obecność jako pewien styl duszpasterski i zasadę apostolstwa. Niepokalana Dziewica wchodzi bowiem w życie człowieka respektując indywidualną historię każdej osoby i przynaglając ją do przezwyciężenia trudności, poczucia klęski i frustracji. Najważniejszym oparciem dla tej ewangelizującej obecności, środowiskiem formacji i integralnego rozwoju jest grupa przewodnia , do której należy każdy członek stowarzyszenia i którego celem jest wspomaganie „integralnego procesu promocyjnego, który polega na aktywnym włączaniu się w życie Kościoła, rodziny i społeczeństwa”.
Zgodnie z nauczaniem Soboru Watykańskiego II COC prowadzi pracę apostolską na płaszczyźnie indywidualnej przez świadectwo słowa i życia, składane przez osoby świadome swojej misji prorockiej, kapłańskiej i królewskiej; na płaszczyźnie grupy, czyni to zachęcając Ochotników Cierpienia oraz Braci i Siostry Chorych do wspomagania się nawzajem i do zespołowego szerzenia naszego orędzia wśród wszystkich cierpiących; na płaszczyźnie Kościoła lokalnego – zachęcając pojedyncze osoby i grupy przewodnie do włączenia się w pracę duszpasterską.
Art. 9 – Przyjęcie do Stowarzyszenia
Aby zapisać się do stowarzyszenia, należy złożyć prośbę na piśmie w kompetentnej Radzie, wskazując odpowiednią sekcję dla świeckich (Ochotnicy Cierpienia, Bracia Chorych) lub duchownych (Maryjna Liga Kapłanów) i prosząc o przydzielenie do określonej grupy przewodniej. Przynależność do Stowarzyszenia, którą należy odnawiać co roku, nakłada wyłącznie na członków dorosłych obowiązek opłacania składki (w wysokości ustalonej przez Zgromadzenie Konfederacji Krajowej).