Chcemy podzielić się z Wami naszą radością. Dla nas dzień 1 listopada to nie tylko Wszystkich Świętych, ale również jeden z najważniejszych dni w roku, bo to właśnie 1 listopada 1950 roku Błogosławiony Luigi Novarese wraz z s. Elwirą Miriam Psorullą powołali do życia CICHYCH PRACOWNIKÓW KRZYŻA. Dziś mija 70 lat!!!
To właśnie w tym dniu jesteśmy duchowo zjednoczeni z wszystkimi siostrami i braćmi z naszych wspólnot i czujemy tę szczególną, duchową jedność również z naszym Założycielem i Współzałożycielką. Chcielibyśmy teraz w skrócie przybliżyć historię naszego powstania, która zaczerpnięta jest wprost z naszego Statutu. Zapraszamy do lektury:
„Stowarzyszenie Cichych Pracowników Krzyża jest ruchem założonym przez Błogosławionego Luigiego Novarese i siostrę Elwirę Miriam Psorullę, są międzynarodowym, prywatnym stowarzyszeniem wiernych uznanym przez Papieską Radę ds. Świeckich.
Za datę jego powstania przyjmuje się 1 listopada 1950 roku.
Członkami Stowarzyszenia są duchowni i świeccy, którzy całkowicie poświecili się Bogu oraz pragną świadczyć o swej pełnej i głębokiej komunii z Chrystusem udzielając wsparcia osobom cierpiącym. Każdego 8 grudnia, w dniu Święta Niepokalanego Poczęcia odnawiamy swoje przyrzeczenia tzn., po raz kolejny mówimy Panu Bogu „TAK” i chcemy żyć radami ewangelicznymi: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.
Stowarzyszenie skupia duchownych i świeckich w jedną rzeczywistość charyzmatyczną i prawną w pełnej jedności z Kościołem Katolickim, i ma swoją siedzibę przy Sanktuarium „Salus Infirmorum” (Uzdrowienie Chorych) w miejscowości Ariano Irpino we Włoszech.
Od momentu swojego powstania Stowarzyszenie przyczyniało się do uświadamiania powołania i ważnej roli osób chorych w Kościele i w świecie, wezwanych do wypełniania zadania ewangelizowania własnym życiem. „Choroba i cierpienie stanowią część misterium człowieka na ziemi. Z pewnością słuszną jest walka z chorobą, ponieważ zdrowie jest darem Bożym. Jednakże wówczas, gdy cierpienie puka do naszych drzwi, potrzeba też umiejętności rozpoznawania planów Bożych. „«Kluczem» do odczytania takiej lektury jest Krzyż Chrystusa” (Jan Paweł II, Homilia z 11 lutego 2000, Jubileusz Chorych).
Wezwania do modlitwy i pokuty skierowane przez Najświętszą Maryję Pannę w Lourdes i w Fatimie, stały się inspiracją i myślą przewodnią Założyciela Błogosławionego ks. prałata Luigiego Novarese w powołaniu do życia Stowarzyszenia. Poprzez praktykowanie rad ewangelicznych Cisi Pracownicy Krzyża realizują powyższe wezwania „całkowicie poświęcając się zbawczemu planowi Krzyża”[1]. Przynależność Cichych Pracowników Krzyża do Boga dokonuje się w jedności wewnętrznej myśli, serca i działania, aby „realizować cel tak bardzo poszukiwanej samotności i ciszy wewnętrznej” (por. Oz 2,14).
Życie Cichego Pracownika Krzyża winno stawać się głoszeniem doświadczanej mocy i nieustannej konieczności Krzyża, przebiegającej podwójnym torem (pokory i posłuszeństwa, por. Flp 2,5-11) wytyczonym i przemierzonym przez Jezusa Chrystusa na przestrzeni swego drogocennego życia aż po (…) śmierć na Krzyżu i chwalebne Zmartwychwstanie”[2].
W biblijnej ikonie Maryi stojącej u stóp Krzyża (J 19,25-27) Cisi Pracownicy Krzyża kontemplują teologiczny i duchowy wymiar własnej misji głoszenia zbawienia i przesłania nadziei.
Maryjny wymiar Cichych Pracowników Krzyża wyraża się w zawierzeniu Niepokalanej: „jest odpowiedzią na miłość osoby, w szczególności zaś na miłość matki. Maryjny wymiar życia ucznia Chrystusowego wyraża się w sposób szczególny poprzez takie właśnie synowskie zawierzenie siebie Bogarodzicy, które ma swój początek w testamencie Odkupiciela na Golgocie”[3]. Powierzając się na synowski sposób Maryi, Cisi Pracownicy Krzyża przyjmują Matkę Chrystusa i wprowadzają Ją w cały obszar swego życia wewnętrznego, tzn. we własne, ludzkie i chrześcijańskie, „ja” oraz w posługę apostolską[4]”.
Dziś, w tak ważnym dla nas dniu, pragniemy prosić Was o modlitwę, abyśmy byli prawdziwymi świadkami Bożej Miłości wśród osób cierpiących i potrafili zawsze ukazywać własnym życiem to, co Święty Jan Paweł II tak często powtarzał: „Cierpienie jest powołaniem do większej miłości” a wszyscy jesteśmy powołani do świętości.
Przypisy:
[1] „…Idą za głosem wezwania Bożego realizowanego w ciszy wewnętrznej, która zapewnia przynależność do Boga, a także w ciszy zewnętrznej. Oznacza to całkowite poświęcenie się zbawczemu planowi krzyża.” Luigi Novarese, Idee fundamentalne, s. 4
[2] Luigi Novarese, Idee fundamentalne, s. 4.
[3] Jan Paweł II, Redemptoris Mater, nr 45.
[4] Por. Jan Paweł II, Redemptoris Mater, nr 45.