Cisi Pracownicy Krzyża – Dzieło bł. Luigiego Novarese » rehabilitacja, uzdrowienie, turnusy » ZEFIR – przypłynął do Głogowa

ZEFIR – przypłynął do Głogowa

- Aktualności
- Głogów

1
Adam
on 27 października 2013

Zefir – Nowy, turystyczny statek, który płynie ze stoczni w Kędzierzynie-Koźlu do Bytomia Odrzańskiego zatrzymał się na postój w Głogowie i dlatego we wtorek, 15 października br., osoby, które były uczestnikami turnusu miały okazję popłynąć w rejsie po Odrze. Rejs ten sprawił wiele radości naszym turnusowiczom. Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć.

[Show slideshow]

Leave a comment

Jakież rozległe horyzonty dostrzeżemy, jeśli tylko uruchomimy nasz wewnętrzny wzrok.
Bóg, który dał nam wszystko przez ręce Maryi, niczego nie chce udzielić poza tym kanałem, świętym kanałem, kanałem pochodzącym wprost od Boga. Ona jest prostą drogą dla wszystkich, drogą krótką i wolną od pułapek.
Trzeba, by nasza wola była tą samą wolą, co wola Boża. Nie miejcie nigdy pragnień stojących poza Bożą chwałą.
Nie wystarczy odkryć własne powołanie, trzeba nim żyć z entuzjazmem i radością, nawet jeśli staje się ono życiem ukrzyżowanym.
Cisza wewnętrzna obecna w tajemnicy życia jest zaproszeniem do życia jedną duchowością zdolną nie tylko do zinterpretowania cierpienia, ale do ofiarowania tegoż cierpienia, jako świadectwa radości i nadziei.
Nasza najsłodsza Matka nikogo nie odrzuca, dla każdego ma słowo pociechy, słowo życia. Wszystkich przytula do swego matczynego serca. Ale tobie, bracie cierpiący, który potrzebujesz maksymalnie uprościć swoje życie duchowe i wszelkie praktyki pobożne, tobie Maryja jest niezbędna.

MARGHERITA QUARANTA (1932-1991) „Chciałabym być jak te świece , które wypalając się nie pochylają się i dają światło, i zgasnąć dopiero, kiedy dam z siebie wszystko! Dziękuję Ci, mój Boże, że powierzyłeś mi najpewniejsze apostolstwo, apostolstwo cierpienia!”
ANNA FULGIDA BARTOLACELLI (1928-1993) „Zachowajcie w sobie wiarę: w niej znajdziecie siłę, aby przejść przez nieuniknione próby życia. Umiejcie dziękować Bogu za radość, którą Wam ześle w życiu i pomóżcie innym uszlachetniać ich własne cierpienie poprzez życie w łasce.”
FAUSTO GEI (1927-1968) „Nie kocham cierpienia, ale chętnie je akceptuję; widzę w nim bowiem urzeczywistnienie woli Boga. Chorzy są konstruktorami nieba: swoimi cierpieniami budują wspaniały most łączący Boga z ludźmi”.
ANGIOLINO BONETTA (1948-1963) „Moim powołaniem jest cierpieć aż do samego końca!”
ANGELA NEGRI (1928-1991) „Przyjmuje z pokorą swój krzyż na tak długo jak tylko Pan Bóg zechce abym go dźwigała, ale gorąco pragnę wyzdrowieć, aby móc dużo pracować w służbie Matce Bożej i chorym. Kocham mój paraliż, bo jest czymś pięknym nie móc nic zrobić samemu a potrzebować wszystkich, ale chwilami chciałabym móc biec w służbie Pana. Kocham mój krzyż nawet gdy jest przygnębiający i upokarzający. W chorych widzę mojego Jezusa Ukrzyżowanego”.
GIUNIO TINARELLI (1912-1956) „Dla mnie najlepszym bogactwem jest cierpienie, które pozwala mi od czasu do czasu odłożyć w „banku” Bożym część moich cierpień z nadzieją, że będę mógł je podjąć kiedy Pan wezwie mnie do życia wiecznego. Nie cierpię ani z powodu fizycznego bólu ani z powodu dyskomfortu jaki niesie ze sobą choroba, gdyż Panu Bogu spodobało się, zmiażdżyć mnie cierpieniem!”
CRISTIANO PAVAN (1923 – 1968) „Pracować nieustannie, aby Mama zatriumfowała we wszystkich sercach ... sprawić, aby wszyscy nasi bracia poznali Ją i coraz bardziej kochali ... ale tylko modląc się i przyjmując z radością każde cierpienie i ofiarowując je, będzie możliwym osiągnięcie wielkich rzeczy.”
SESTO GENTILETTI (1939 – 1985) „ Trzeba nadać cel własnemu krzyżowi: jeżeli krzyż ten będziemy nieść z Chrystusem, możemy osiągnąć szczyty miłosierdzia i właśnie w imię miłosierdzia, które dodaje nam ducha i pcha do działania, staniemy się szczerym, żywym świadectwem dla naszych braci” .
MARIO CAPONE (1925 – 1994) „Dialog jest metodą i normalnym instrumentem rozwoju wspólnoty; musi on być szczerym i lojalnym otwarciem się, braterskim doświadczeniem, wzięciem na siebie współodpowiedzialności. Stąd konieczność wiary w dialog i stosowania go w sposób naturalny w życiu we wspólnocie”.